پس از روشن شدن مفهوم ميزان يا درجه در ابتداي تعريف ايمني به قسمت اصلي آن يعني فرار از خطرات يا دوري گزيدن از خطرات مي‌پردازيم. براي آنكه بتوان از خطرات دوري كرد يا باصطلاح از آن‌ها فرار كرد بايد در وهله اول آن‌ها را شناسايي نمود و قبل از هر چيز بايد خود خطر را تعريف كرد.
شرايطي كه داراي پتانسيل يا بالقوه گي وارد آوردن آسيب بدني و خسارت مالي به انسان باشد را خطر مي‌نامند. خطر داراي انواع مختلفي است كه از آن جمله مي‌توان به خطرات زير اشاره نمود :
- خطرات فيزيكي (Physical hazards) مانند تغيير فاز، انتقال گرما، تبخير و ايجاد سرما
- خطرات مكانيكي( Mechanical hazards) مثل : عدم نصب حفاظ در ماشين آلات ، شرايط نا ايمن ، عمليات و اعمال نا ايمن .
- خطرات شيميايي (Chemical hazards) مانند قابليت اشتعال، قابليت انفجار، ناپايداري و ميل تركيبي فراوان وكليه خطرات ناشي از ناشي از مواد جامد ، مايعات ، بخارات ، گازها ، گردو غبار ، فيومها · و ميستها . ··
- خطرات ارگونوميكي ناشي از صدمات آناتوميكي ، فيزيولوژيكي و رواني روي پرسنل ، شامل : حركات تكراري و تحت فشار ، ارتعاش ، دماي بالا ، وضعيت نادرست حاصل از روش كاري غلط ، طراحي نامناسب و اشتباه ايستگاههاي كاري ، طراحي غلط لوازم و تجهيزات كاربردي .
- خطرات بيولوژيكي ناشي از ميكروارگانيسمها مثل ويروس ها ، باكتري ها و انگل ها ( پارازيت ها ) .
بنابراين شناسايي خطرات يعني شناسايي و تشخيص شرايط موجود در محيط كار يا زندگي انسان. بعضا اين شرايط به آساني قابل تشخيص مي‌باشند و متخصصين ايمني، همانند يك پزشك به هنگام رويارويي با يك بيمار، با مشاهده دقيق يك فعاليت يا يك وضعيت يا محيط كار، بسياري از خطرات را تشخيص مي‌دهند.