بخش هایی از کتاب: 

همه بانوان در ساحل معرفت دریا، جرعه جرعه می‫نوشیدند و هر لحظه بر تشنگی‫شان افزوده می‫شد. آب شیرین بیکرانه، عطش دانستن را بیشتر می‫کرد. بانویی قدم به پیش گذاشت و با تبسمی شیرین، به دریا گفت: سخن گفتن را نیز به ما بیاموز.

دریا تبسمش را پاسخ داد و گفت:

آنچه را که مادر هستی از شما می‫خواهد خیر است و آنچه را تباهی از شما می‫خواهد شر است و آنچه را که شما به زبان می‫آورید یا خیر است یا  شر و سومین وجودی ندارد.

هر چند در حقیقت عالم، شر وجود ندارد و آنجا را که شرّ می‫خوانید، در فقدان خیر است.

گاهی گمان می‫کنید آنچه می‫گوئید خیر است، زیرا کلماتش زیبا و ظاهری ملکوتی دارند ولی در حقیقت شر است چون خاستگاهش، اندیشه‫ای زهرآلود است.

و گاهی آنچه می‫گوئید کلماتی ستبر و سخت و هولناکند، اما خیر هستند، زیرا مهد آن، ملکوت است.

آنچه که زبان‫تان می‫گوید، دیگر نسبتی با تو ندارد و غریبه‫ای است که به هر وادی می‫تواند روانه شود.

گفته‫هایتان فقط مال شما نیست، در پس آن اندیشه‫ای نهفته و در پیش آن قلب‫هایی که با شنیدن آن یا به بهشت می‫روند یا به جهنم.

در وجود هستی، نظمی نهفته که سخنان زشت و شرآلود، این نظم را بر هم می‫زند.

مبادا سخنی بگوئید که از عاقبت آن، اطلاعی ندارید. سخن گفتن گاه زودتر از عمل کردن به ثمر می نشیند، پس چیزی را نگوئید که روحتان را به سوی تباهی هبوط دهد.

هر حرف از سخن شما، لکه‫ای است که یا سیاه است یا سپید، اگر چون صبح زیبا، سپید باشد، نقشی زیبا بر جریان زندگی می‫گذارد و اگر چونان ظلمت شب‌های بی مهتاب باشد، لکه‫ای سیاه بر هستی می‫کشد.

دروغ به زبان راندن، چونان خمره‫ای از سیاهی است که بر پیکر روح مردمان پاشیده می‫شود و غیبت گفتن نیز بذر کینه‫ای است که در بوستان جان کاشته می‫شود.

سخن، غذا و آب است برای گوش‫ها و جان گرسنه. آیا شما به گرسنگان و عزیزانتان، مردار می‫خورانید؟[i]

بگذارید سخن گفتن‫تان، خنده‫ای زیبا و مهرآمیز بر لبان نور ایجاد کند و آغوش محبت را گرم نگه دارد.

بگذارید سخن گفتن‫تان، راهی دیگر بر شاهراه نور بیفزاید و جان‫های سرگردان را به سوی او راهنمایی کند.

بگذارید سخن گفتن‫تان چون بذری باشد که در بهترین زمان بر زمین آماده کشت پاشیده می‫شود و هنگام برداشت، میوه‫های شیرین زندگی و سعادت را به باغبانان هدیه کنید.

روزی شیطان با عجوزه‌ای سخن‌گو، به مجادله قدرت تباهی پرداخته بود.

شیطان می‫گفت: من در تباهی، قدرتی بی انتها دارم و هیچ کس را یارای رقابت با من نیست.

عجوزه گفت: در ژرفای قامت خمیده من، گودالی دهشتناک است که تباهی‫های تو را یکجا فرو می‫بلعد.

آن دو با هم قرار گذاشتند از سپیده صبح تا نشستگاه آفتاب، رقابت کنند که کدام یک بیشترین سیاهی را در نظام هستی ایجاد می‫کنند و هر کدام به راه خویش رفتند.

شیطان به سراغ مرد و زنی هرزه چشم رفت و آن دو را به زنا به هم آمیخت.

عجوزه به سراغ دو قبیله رفت که سال‫ها کنار هم، با صلح و محبت زندگی می‫کردند.

به نزد بزرگ یکی از آن رفت گفت: جوانکی از قبیله همسایه، با قصدی شوم، چشم ناپاک به همسر تو دوخته و به زودی برای تصاحب آن به شما می‫تازند. پیکی راهی کن، تا به چشم خود ببیند آنان سلاح گردآورده و به زودی بر شما یورش می‫برند.

از آن سوی، به نزد بزرگ قبیله همسایه رفته و همین سخن را نیز به او گفت.

قبیله اول پیکی را روانه ساخت و خویش را نیز برای دفاع مسلح کردند. آن سو نیز به همین گونه بود. پیک‫ها آمدند و دیدند هر قبیله سلاحی گرد آورده و سپاهیان خویش را برای حمله آماده ساخته‫اند.

در اندک زمانی هر دو قبیله به نیت پیش دستی به دیگری تاخته و جنگ خونین آغاز شد و تا پسین گاه، 200 مرد جنگی به خاک افتادند.

در آغاز نشستگاه آفتاب، شیطان و عجوزه در میعادگاه خویش به هم رسیدند. پیرزن به شیطان گفت: امروز را چه کردی؟

شیطان آنچه را که روی داده بود، بیان کرد. عجوزه زهرخندی زد و گفت:

تو زن و مردی را برای زنا به هم رساندی، و من 200 خون ریختم، کدام برتر است؟

شیطان تعجب کرد و گفت: با این وجود، هنوز آنچه من کرده‫ام، سیاه‫تر و تباه‫تر است. عجوزه پرسید: چگونه؟

ابلیس گفت: اگر من مرد و زنی را به قصد خیانت به هم نزدیک ننمایم، همچو تویی حرام زاده تولد نخواهد یافت که در نیم روزی 200 مرد جنگی را به خاک افکند و دوستی و مودتی دیرینه را به دشمنی و کید تبدیل کند. آری آنچه من کرده‫ام، زمینی است که بذر چون تویی را در آن کاشته‫ام.

آنچه گفتم از سویی شاهدی است بر این که با نامحرمان سخن بیهوده مگوئید که شیطان در کمین گاه خویش، منتظر مانده تا بذر خیانت را بپاشد و از جانبی دیگر، گاه سخنی دروغ، می‫تواند شهری را در لحظه‫ای به قعر خون فرو برد.