حالا واقعاً چه شد که هیچکس متوجه این شهاب سنگ نشد؟ این شهاب سنگ دارای مداری بسیار منحصر بفرد است. مدار حرکتی این شهاب سنگ به شکل بیضی وسیعی است که بدین معنی است که این شهاب سنگ در اغلب اوقات در نزدیکی مریخ یا زهره دیده می شود و به ندرت به زمین نزدیک می شود.

اما دلیل نگران کننده دیگر این است که محققان و ستاره شناسان عموما به دنبال شهاب سنگ هایی که خطرات بالقوه ای را برای زمین به همراه دارند نیستند. در حالیکه کنگره آمریکا ناسا را موظف کرده تا سال 2020 بتواند  90 درصد شهاب سنگ هایی که از قطر 150 متر و بیشتر برخوردارند را شناسایی کند، به نظر نمی رسد که ناسا بتواند به این وظیفه خود عمل کند. بودجه ای که برای کشف و شناسایی شهاب سنگ ها اختصاص داده شده بسیار محدود است و اکثر تلسکوپ هایی که می توانند شهاب سنگ هایی با اندازه فوق را تشخیص دهند تا چند سال آینده به بهره برداری نخواهند رسید.

و حتی اگر ناسا به رصد شهاب سنگ ها مشغول بود، باز هم مشاهده و کشف 2016QA2 به دلیل اندازه اش خیلی راحت نبود. قطر این شهاب سنگ حدود 15 تا 30 متر است که آن را از دیدرس ما خارج می کند. از طرفی شهاب سنگی با این اندازه هم در صورت برخورد با زمین می تواند خسارات جبران ناپذیری به بار آورد. شهاب سنگ Chelyabinsk که در سال 2013 بر فراز روسیه منفجر شد و قطر آن حدود 17 متر بود، به ساختمان های متعددی خسارت وارد کرد و موجب مجروح شدن بیش از 1500 نفر شد.

البته واقعیت این است که تا کنون در خصوص اصابت شهاب سنگ ها با زمین شانس با ما یار بوده است. اما اگر امکانات خود را برای شناسایی به موقع شهاب سنگ ها توسعه ندهیم دیر یا زود با فاجعه ای مواجه خواهیم شد.