امام حسن عسکری× فرمودند:
«إنّ وَلايَةَ عَلِیٍّ حَسَنَةٌ لا تَضُرُّ مَعَها شَئٌ مِنَ السَّیِئآتِ وَإنْ جَلَّتْ، إلّا ما یُصیبُ أهْلَها مِنَ التَّطْهیرِ مِنْها بِمِحَنِالدُّنیا وَ بِبَعضِ‌العَذابِ فیِ الآخِرةِ إلی أن یَنْجوُا مِنْها بِشَفَاعَةِ مَوالیهِمُ الطَّیِّبینَ الطّاهرینَ، وإنَّ وِلايَةَ أضْدادِ عَلِیِّ وَمُخالَفَةَ عَلِیِّ× سَيِّئَةٌ لا تَنْفَعُ مَعَها شَیْءٌ إلّا ما یَنْفَعُهُمْ بِطاعاتِهِمْ فِی‌الدُّنیا بِالنَّعَمِ وَالصَّحِّةِ وَالسَّعَةِ، فَیَرِدُوا الآخِرَةَ وَلا یکُونُ لَهُمْ إلّا دائِمُ العَذابِ[1]؛
به درستی که ولایت و دوستیِ واقعی علی× نیکی و حسنه‌ای است که با وجود آن هیچ گناهی هر چند بزرگ باشد، ضرر نمی‌رساند، جز تطهیر و پاکیزه نمودن از آن‌ها به واسطه‌ی گرفتاری‌های دنیا و بعضی عذاب‌های آخرت که به صاحبان گناهان و بدی‌ها می‌رسد. تا این‌که به شفاعت سَروران پاک و پاکیزه‌شان از آن نجات یابند و به راستی که ولایت و دوستیِ دشمنان علی× و مخالفت با آن حضرت، گناهی است که با وجود آن هیچ چیز نفعی ندارد، جز سودی که به واسطه‌ی عبادت‌هایشان در دنیا از نعمت‌ها و وسعت [رزق] و تندرستی به آنان می‌رسد، تا این‌که در آخرت وارد شده و برای‌شان جز عذاب دائم نباشد
[1]. بحارالانوار، ج8، ص 352، ح 2؛ به نَقل از: تفسیر امام حسن عسکری×.