«ألا أفَمَنْ زارَنی فی غُرْبَتی بِطُوسٍ کانَ مَعی فی دَرَجَتی یَوْمَ القِيامَةِ مَغْفُوراً لَهُ[1]؛
آگاه باش، هر کس مرا در تنهایی و غربتم در توس زیارت کند، در قیامت آمرزیده شده و هم منزلتم خواهد بود».
[