ای خواجه! بی‌مَحبّت علی× کوشش و مجاهدت سودی نمی‌دهد؛ لذا نخست طریقِ بندگی و پیروی حضرتش را پیشه کُن و وی را عملاً مشایعت بنما، سپس چون مردانِ راهِ خدا به مجاهده و ریاضت بپرداز، تا به مقصد والای انسانیّت راه یابی.

در حدیثی است که:

«إنَّ لِلااِلهَ‌اِلّاالله شُرُوطاً وَ إِنّی و ذُرِّيَّتی مِنْ شُرُوطِها[1]؛

همانا برای لااله‌الّاالله شرط‌هایی است، به‌راستی که من و نَسلم از جمله‌ی آن شروط هستیم».

«أنَا مَعَ رَسُولِ‌اللهِ وَ مَعی عِتْرَتی عَلَی‌الحَوْضِ، فَلْيأخُذْ آخِذُکُمْ بِقَوْلِنا وَ يَعْمَلْ بِعَمَلِنا[2]؛

من با رسول‌الله’ هستم و عترت و فرزندانم کنارِ حوض با من هستند، پس گفتار ما را فراگیرید و بِدان عمل کنید».

حدیث پیشین در ذیل دو روایتِ ابتدای غزل نیز شاهد خوبی است برای این معنا.[3]