|
|
گر بِکِشَد زهی طَرَب! ور بکُشد زهی شَرَف!
|
|
طَرْفِ کَرَمْ زکس نبست این دلِ پُر امید من
|
|
|
|
گرچه صبا همی بَرَد قصّه‌ی من به‌هر طرف
|
|
چند به ناز پرورم مِهر بتان سنگدل
|
|
|
|
یادِ پدر نمی‌کنند این پسران ناخَلَف
|
|
از خَم اَبروی توام هیچ گشایشی نشد
|
|
|
|
وَه که در این خیالِ کج، عمرِ عزیز شدتلف
|
|
من به خیال زاهدی گوشه‌نشین و طُرفه‌آنْک
|
|
|
|
مُغبچه‌ای زِهَر طرف، می‌زندم به چنگ و دَف
|
|
اَبروی دوست کِی‌شود دستکش خیال من؟
|
|
|
|
کس نزده‌ست از این‌کمان، تیر مراد بر هدف
|
|
بی‌خبرند زاهدان، نقش بخوان ولاتَقُلْ
|
|
|
|
مستِ ریاسْت مُحتسِب، باده بنوش ولاتَخَفْ
|
|
صوفیِ شهر بین که چون لقمه‌ی شُبهه می‌خورَد
|
|
|
|
پاردُمش دراز باد، این حَیَوانِ خوش علف
|
|
من به کدام دلخوشی مِی خورم و طَرَب کُنَم
|
|
|
|
کز پس و پیشِ خاطرم، لشکر غم کشیده صف
|
|
|
|