علم مکانیک سماوی، علمی است که به حرکت اجرام سماوی می‌پردازد و چگونگی کیفیت و چرائی آن را بررسی می‌کند. و به دنبال آن است که روش علمی فیزیکی و ریاضی را در قالب قوانینی تکرار شونده برای پیش بینی آینده و چگونگی گذشته اجرام به دست آورد. از آنجا که آسمان بیکران از دوره‌ای که انسان هوشمند پا به عرصۀ خلقت گذاشته به عنوان آزمایشگاهی بی نظیر بی دریغ در اختیار همه انسانها بوده و شرایط و عوامل موجود در آن از گزند حوادث مصون مانده و تغییری نکرده لاجرم به مثابه چشمه‌ای الهام بخش برای اندیشه بشری محسوب می‌شده است. بشر احتیاج به نگهداری حساب ایام برای امور کشاورزی و احتساب زمان طغیان رودها و مسائلی از آن قبیل همواره به همراه داشته تا بداند که بذر را کی بیفشاند که در دل خاک تباه نشود و یا نهالهای جوان در تند بادهای گزنده دستخوش خشکی نشوند و یا زمان برداشت محصول شرایط به زیان نباتات نباشد. و برای دانستن این مهم می بایست به شرایط گردش خورشید و سایر ستارگان اشراف می‌داشتند، پس برای رسیدن به این موضوع رصد مستمر ستارگان و اجرام سماوی و رسیدن به روشی علمی در محاسبه ایام و روزها و پیش بینی ها لازم بود. پس ریاضی در خدمت نجوم در آمد و بنیان رصدخانه های اولیه چون استوهنج در اروپا، چارتاقی ها در ایران گذاشته شد که مردم از روی نشانه هایی خاص پی به تحول فصول می‌بردند و تفاوتهایشان را تنظیم می‌کردند. در دوران باستان که علما اکثراً در میان راهبران دینی بودند مسئولیت نگهداری این ایام را هم بر عهده داشتند و در هر قومی به روشی تقاویمی اختراع و حفظ می‌شد. قوم ایران، هند، یونان اعراب بیابان گرد ، مایاها، مصریان، چینیان و سایر ملل که جالبست بدانیم که با تحقیق در تقاویم ملل مختلف و روشهای علمی آنها می توان قدمت تمدنها و بدوی بودن یا پیشرفته بودن یا نبودن آنها پی برد و تقویم هر قومی نشانۀ ریشۀ تاریخی و فرهنگی آن ملت محسوب می‌شود