یک رهیافت کاملاً خوش‌بینانه در دهه 1920 میلادی مطرح شد که به مدل سوپ بنیادین معروف شد.طبق این نظریه زمین در دوران اولیه خود بسیار گرم بوده است و مولکولهای آب بصورت بخار بوده‌اند، با سرد شدن بخار متراکم شد و باران شروع به باریدن گرفت و اقیانوسها شکل گرفتند.
در آن زمان جو زمین عاری از اکسیژن ولی مملو از نیتروژن، متان و آمونیاک بود این مولکول‌ها در اثر انرژی رعد و برق و پرتو ماورای بنفش خورشید برانگیخته شدند و با ترکیب شدن در هم مولکول ساده آلی را بوجود آوردند، این مولکول‌ها نیز در ادامه فرآیند با یکدیگر ترکیب شده و مولکولهای پیچیده‌تر را به وجود آوردند، و آنها همراه باران وارد اقیانوسها شده‌اند. در این راستا فعالیت‌های آتش‌فشان‌های موجود در بستر اقیانوسها نیز این روند را تشدید کرد طرح این فرضیه در آن زمان دانشمندی به نام «هادولدیوری» را به این فکر انداخت که این تفکر را به بوته آزمایش بگذارد، وی در سال 1952 از دانشجوی خود «استنلی لوید میلر[1]» خواست تا مدلی آزمایشگاهی از محیط حاکم بر زمان تشکیل حیات احتمالی تهیه نماید.