تاریخ به وضوح نشان می‌دهد که پیش از اسلام، مسئله برده‌داری نه تنها موجود بوده، بلکه رواج داشته است. ظهور اسلام در میان قومی انجام گرفت که عادات جاهلی در عرصه‌های مختلفی از جمله اقتصاد، فرهنگ، معنویت و دیگر حوزه‌ها در آن­ها ریشه دوانده بود. برخورد اسلام با اکثریت این عادات به صورت دفعی و یک‌باره بوده است، اما برده‌داری را که با سایر تعالیم خود و نیز با فطرت انسان و در عصر حاضر با مسئله حقوق بشر در تعارض است، امضا نمود و به مقابله یک‌باره با آن نپرداخت؛ گرچه این امر در طول زمان نه تنها در میان مسلمانان بلکه در دیگر تمدن­ها رو به افول نهاد و ملغی شد. امضای مسئله برده‌داری و وضع احکامی برای برده­ها بالاخص کنیز در عصر حاضر که ندای حقوق بشر در جهان طنین افکنده - باصرف نظر از اعمال ضد حقوق بشر منادیان- حملات فراوانی را از دو جهت متوجه اسلام نموده است:

1- تعارض مسئله برده‌داری با انسانیت، حریت، کرامت انسان و عدالت اجتماعی؛ بالاخص برای دینی که مفاهیم سابق از شعارهای او در عرصه فردی و اجتماعی محسوب می­شود.

2- تعارض مسئله کنیزداری با حقوق زنان؛ در حالی­که جایگاه زن، حقوق و چگونگی برخورد با او در عصر حاضر اهمیّت ویژه یافته و تمدن غرب ادّعای ارائه آرمان­شهری ولو تئوری را در این عرصه می‌نماید و حتّی علّت صدور قطع­نامه­های بین المللی علیه برخی کشورها شده است. یکی از عرصه­های حمله به اسلام در عرصه زنان وجود مسئله کنیز داشتن و احکام مرتبط با آن می­باشد. اگرچه این امر، به عنوان مسئله­ای متروک دیده می‌شود، اما در بحث نظری پیرامون عدالت محور بودن اسلام، نگاه او به زن، نظام اخلاق جنسی اسلامی، حق آزادی، عفاف جنسی و مواردی از این قبیل اهمیّت ویژه می‌یابد.