نظر اسلام در مورد عفاف جنشی کنیز چیست؟
پیش از اسلام، یکی از اساسی­ترین نقش­های کنیز، تامین نیازهای جنسی دیگران و پاسخ­گویی به هوس­های آنان بود. او هم چون یک شیء به سادگی میان مردان متعدد دست به دست می­شد. او را به زنا اجبار می­کردند و این کار در صورت اذن مالک بلا اشکال بود (جواد علی، 1976 م، ج 5، ص 560). چنین مشی­ای به قطع با احکام اسلامی مغایر است و اسلام به صورت دفعی و به سختی به مقابله و حذف آن پرداخت. قرآن کریم با وجود چنین شرایطی در جامعه و عمل مالکان، در آیه 33 نور[1]، آنان را از اجبار کنیزان به فحشا نهی می­کند (زمخشري، 1407، ج‏3، ص 239؛ میبدی، ج‏6، ص 526) به ازدواج دادن آنان امر می­کند (ابن جوزی،1407، ج‏3، ص 292؛ نور:32؛ نساء: 24 و 25) و از کراهت ازدواج با او برحذر می­دارد (مکارم شیرازی، 1371، ج‏3، ص 348) و عده را برای او تعیین می­نماید (فضل الله، 1419، ج‏7، ص 180) زیرا از شروط ارتباط با او طی استبراء است که معادل عده می­باشد


[1]. وَ لا تُكْرِهُوا فَتَياتِكُمْ عَلَى الْبِغاءِ إِنْ أَرَدْنَ تَحَصُّناً لِتَبْتَغُوا عَرَضَ الْحَياةِ الدُّنْيا؛ و كنيزان خود را كه مى‏خواهند پاكدامن باشند، براى به دست آوردن متاع ناچيز و زودگذر زندگى دنيا به زنا وادار مكنيد.

سایر اخبار


انتشارات دانشیاران ایران
انتشارات دانشیاران ایران
انتشارات دانشیاران ایران
انتشارات دانشیاران ایران
انتشارات دانشیاران ایران
انتشارات دانشیاران ایران
انتشارات دانشیاران ایران
برای ارسال نظر اولین نفر باشید.

ارسال نظر