یکی از ابزارهای به بردگی کشاندن مردم حکومت‌های مقتدر و جابر بودند. قرآن کریم، فرعون را به عنوان فردی معرفی می‌کند که با قدرتی که در دستگاه حکومتش داشت مردم بنی اسرائیل را به بردگی گرفته بود: «ثُمَّ أَرْسَلْنا مُوسى‏ وَ أَخاهُ‌هارُونَ بِآياتِنا وَ سُلْطانٍ مُبين‏. إِلى‏ فِرْعَوْنَ وَ مَلاَئِهِ فَاسْتَكْبَرُوا وَ كانُوا قَوْماً عالين‏» (مؤمنون: 45 و 46). حضرت موسی (علیه‌السّلام) درباره این عمل او می‌فرماید: «وَ تِلْكَ نِعْمَةٌ تَمُنُّها عَلَيَّ أَنْ عَبَّدْتَ بَني‏ إِسْرائيل‏» (شعراء:22)^[1]. این آیه یکی از جواب­های حضرت‌موسی (علیه‌السّلام) به اشکالات سه‌گانه فرعون در مورد نبوت ایشان است. فرعون با بیان «أَنْتَ مِنَ الْكافِرين‏» در آیه 19 همین سوره، بر موسی منت نهاده که تو یکی از بردگان مایی و موسی در آیه 22 فخر او را به برده‌داری‌اش مورد هدف قرار داده است (طباطبایی،1390، ج 15، ص 365). در قرآن، همیشه طبقه بالا یا در زبان قرآن «مترفین»، طبقه پایین یعنی «مستضعفین» را به بردگی خود درمی‌آوردند و به آنها ظلم می‌کردند (شلبی، ۱۹9۷ م، ص 234–).