شرایط-بردگان-در-عربستان-پیش-از-اسلام-چگونه-بوده-است

پیش از اسلام، در عربستان نیز بردگی مانند بسیاری از نقاط جهان رواج داشت. بندههای آنان مولود جنگهای قبیله‌ای بودند. اعراب اهل مغلوب خویش را برده می‌کردند، برخلاف رومی‌ها که اسرای رومی را برده نمی‌کردند؛ زیرا (اعراب) دارای دولتی نبودند تا با دول دیگر بجنگند بلکه جنگ‌های آنان داخلی و میان قبیله‌ای بود (فرامرزی، 1347، ص 85). اسیران، جزء غنائم بین فاتحین تقسیم و برده آنان می‌شدند. تحصیل غنیمت از مهمترین وسایل تشویق جنگجویان به جنگ بود. اینکه قرآن کریم در آیاتی به مذمت جهاد با نیت غنیمت می‌پردازد (تُريدُونَ عَرَضَ الدُّنْيا؛ انفال: 67)^{^[1]} نشان از رسوخ این نیت در میان اعراب دارد. این جنگ‌ها به قدری زیاد بود که جنگ از شاخصه‌هاى عرب جاهلى به حساب مى‌آمد. نزاع ميان قبايل به صورت سنّتى جارى در ميان عرب درآمده بود و به طور دایم، ذهن آنان را به خود مشغول مى‌كرد. بسيارى از جنگ‌هاى عرب، ريشه در فقر اقتصادى و كمبود منابع توليد، از جمله آب و چراگاه داشت. زندگى در باديه و ضرورت علوفه دادن به احشام و اغنام اقتضا داشت تا قبيله در مكان‌هايى اقامت گزيند كه از نظر زيستى، شرايط آماده داشته باشد. اقوام عرب براى حفظ جان خود و به دست آوردن آب و غذا دست به جنگ مى‌زدند. البته عوامل ديگرى، نظير برترى طلبى، كسب افتخار و شرف و مسائلى چون عشق به دختران يك قبيله و... نيز از عوامل جنگ و درگيرى در جاهليت بود

[1]. شما (اى ياران پيامبر!) متاع ناچيز و ناپايدار دنيا را مى‏خواهيد.