آیا-جهاد-با-فکر-کسب-غنیمت-جایز-است؟

در اسلام از انجام جهاد با فکر کسب غنیمت نهی شده است و برای آن مجازات در نظر گرفته شده است: «مَا كاَنَ لِنَبىِ‏ٍّ أَن يَكُونَ لَهُ أَسْرَى‏ حَتىَ‏ يُثْخِنَ فىِ الْأَرْضِ تُرِيدُونَ عَرَضَ الدُّنْيَا وَ اللَّهُ يُرِيدُ الاَخِرَةَ وَ اللَّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ»^{^[1]} (انفال: 67). يثخن از ماده «ثخن» بر وزن «شكن» در اصل به معنى ضخامت و غلظت و سنگينى آمده است (راغب، 1412، ج 1، ص 172؛ ابن‌منظور، 1405، ج 13، ص 77)، سپس به همين مناسبت به پيروزى و غلبه آشكار و قوت و قدرت و شدت اطلاق شده (حميرى‏، 1420 ق، ج 2، ص 825؛ طریحی، 1375، ج 6، ص 222) است. زمان اسیرگرفتن در جنگ مشخص شده است که پس از غلبه کامل است نه در همان بادی امر. سپس آن گروه را كه بر خلاف اين دستور رفتار كردند مورد ملامت قرار داده و مى‏گويد: «شما تنها به فكر جنبه‏هاى مادى هستيد و متاع ناپايدار دنيا را مى‏خواهيد، در حالى كه خداوند سراى جاويدان و سعادت هميشگى را براى شما مي‌خواهد. اگر نه اين بود كه خداوند از پيش مقرّر داشته است كه تا حكمى را به وسيله پيامبرش براى بندگان بيان نكرده آنها را مجازات نكند، شما را به خاطر اينكه به دنبال گرفتن اسيران به منظور جلب منافع مادى رفتيد و موقعيت ارتش اسلام و پيروزى نهايى آن را به خطر افكنديد، سخت كيفر مى‏داد»^{^[2]} (مکارم شیرازی، 1371، ج‏7، صص

[1]. هيچ پيامبرى را نسزد و نشايد كه [پيش از جنگ و پيروزى بر دشمن‏] اسيران جنگى بگيرد تا زمانى كه [دشمن را به طور كامل‏] در زمين از قدرت و توان بيندازد [و موقعيت دين و مؤمنان در جهان پابرجا و استوار گردد آن گاه اسير بگيرد؛ شما اى ياران پيامبر!] متاع ناچيز و ناپايدار دنيا را مى‏خواهيد و خدا [براى شما] آخرت را مى‏خواهد؛ و خدا تواناى شكست‏ناپذير و حكيم است‏.

[2]. لَوْ لا كِتابٌ مِنَ اللَّهِ سَبَقَ لَمَسَّكُمْ فِيما أَخَذْتُمْ عَذابٌ عَظِيمٌ؛ اگر فرمان و حكم لازمى كه از سوى خدا گذشته است، نبود [كه پيش از اتمام حجت كسى را عذاب نكند] مسلماً شما را به سبب اسيرانى كه [بدون اجازه پيامبر و پيش از شروع جنگ‏] گرفتيد، عذابى بزرگ مى‏رسيد.