فتنه به معناى هر چيزى است كه نفوس به آن آزمايش شوند و قهراً چيزى بايد باشد كه بر نفوس گران آيد، بيشتر در پيشآمدهاى جنگى و نا امنىها و شكستن پيمان‌هاى صلح استعمال مىشود. نبود فتنه كنايه از اين است كه با جنگ تضعيف شده و ديگر به كفر خود مغرور نشوند و ديگر فتنهاى كه مؤمنين را مفتون سازد، برنينگيزند؛ در نتيجه دين همهاش از خدا باشد و كسى مردم را به خلاف آن دعوت نكند (طباطبایی، 1374، ج9، 76). این به معنای استقرار توحید در جامعه است؛ بنابراین جهاد تا تحقق چنین هدفی درجامعه اسلامی ادامه دارد.