قرآن از سويي از واداشتن کنيزاني که عفّت مي‌طلبند به فحشا نهي مي‌کند: «وَ لا تُكْرِهُوا فَتَياتِكُمْ عَلَى الْبِغاءِ إِنْ أَرَدْنَ تَحَصُّناً لِتَبْتَغُوا عَرَضَ الْحَياةِ الدُّنْيا وَ مَنْ يُكْرِهْهُنَّ فَإِنَّ اللَّهَ مِنْ بَعْدِ إِكْراهِهِنَّ غَفُورٌ رَحيم».^[1] (نور/33). از طرف ديگر هم به زنان مؤمني که مي‌خواهند از آزار افراد هرزه در امان بمانند، توصيه مي‌کند که چون کنيزان هرزه و بي بند و بار که بي پوشش بيرون مي‌آيند و افراد هرزه دنبال آن‌ها هستند، شما پوشش برداريد تا از کنيزان هرزه متمايز گرديد (احزاب/59). البته اين دستور منع کنيزان عفيف از داشتن پوشش نيست، همچنان که آيه منع از واداشتن کنيزان به فحشا، جواز فحشا درباره ديگر کنيزان نيست. اصطلاحاً این آیه مفهوم مخالف ندارد (سیوطی، 1416 ه، ص). بنابراين مناسب است تا زماني که اين تربيت حاکم نشده، زنان مؤمن (اعم از کنيزان عفيف و زنان آزاد مؤمن) را به متمايز کردن خود از اين گروه سوق داد.