کفویت-قرآنی-و-معیار-ازدواج

در آیه «وَ لا تَنْكِحُوا الْمُشْرِكاتِ حَتَّى يُؤْمِنَّ وَ لَأَمَةٌ مُؤْمِنَةٌ خَيْرٌ مِنْ مُشْرِكَةٍ وَ لَوْ أَعْجَبَتْكُمْ وَ لا تُنْكِحُوا الْمُشْرِكينَ حَتَّى يُؤْمِنُوا وَ لَعَبْدٌ مُؤْمِنٌ خَيْرٌ مِنْ مُشْرِكٍ وَ لَوْ أَعْجَبَكُمْ أُولئِكَ يَدْعُونَ إِلَى النَّارِ وَ اللَّهُ يَدْعُوا إِلَى الْجَنَّةِ وَ الْمَغْفِرَةِ بِإِذْنِهِ وَ يُبَيِّنُ آياتِهِ لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ يَتَذَكَّرُونَ» (بقره:221). ازدواج با زن و مرد مشرک نهی شده است. حتّی استثنایی که از طریق عبارت «حَتَّى يُؤْمِنُوا» به این حکم وارد است، برای حالتی است که پس از شرکشان، ایمان بیاورند. در آن زمان معمول بود كنيزان را خوار مى‏شمردند و از اينكه با آنها ازدواج كنند عارشان مى‏آمد و اگر كسى اين كار را مى‏كرد، او را سرزنش مى‏كردند، پس اينكه در آيه كنيز را مقيد به مؤمنه كرد، ولى مشركه را مقيد به حريّت نكرد، با اينكه مردم كنيز را خوار مى‏شمردند و از ازدواج با آنان احتراز داشتند، خود دليل بر اين است كه مى‏خواهد بفرمايد: زن با ايمان هر چند كه كنيز باشد بهتر است از زن مشرك و لو آزاد باشد و داراى حسب، نسب، مال و ساير مزايايى باشد كه عادتاً خوشايند انسان است. در انتهای آیه حکمت این حکم آورده شده است؛ زیرا مشرکان به آتش دعوت می‌کنند، ولى مؤمنين بر خلاف آن با سلوك راه ايمان و اتصافشان به لباس تقوا انسان را به زبان و عمل به سوى جنّت و مغفرت مى‏خوانند، به اذن خدا هم مى‏خوانند، چون خدا اجازه‏شان داده كه مردم را به سوى ايمان دعوت كنند و به رستگارى و صلاح كه سرانجامش جنت و مغفرت است راه بنمايانند (طباطبایی، 1374 ش، ج‏2، ص 307).