«عنت» در اصل به معنای مشقّت آمده است (قرشی، 1374، ج‏5، ص 56؛ طبرسی، ج‏4، ص 219؛ مصطفوی، 1430، ج‏8، ص 285؛ زمخشری، 1979، ج 1، ص 436) و نیز جهد و شدت و هلاكت‏ است (طباطبایی، 1374، ج‏4، ص 445). بسیاری لغویین (ابن فارس، 1404، ج‏4، ص 151؛ ازهری، ج‏2، ص 162) و مفسّرین (زمخشری، بی تا، ج‏1؛ طبرسى، 1412، ج‏1، ص 585) آن را در آیه مورد بحث حمل بر گناه یا زنا کرده‌اند؛ زیرا زنا، نتيجه وقوع انسان در مشقّت تجرد و شهوت نكاح است و خود مايه هلاك آدمى است. چون در زنا هم معناى جهد خوابيده و هم شدت و هم هلاكت، از اين جهت آن را عنت خوانده‏اند (طباطبایی، 1374، ج‏4، ص 445؛ طوسی، بی‌تا، ج 3، ص 171). در نگاه دوم، عبارت «أَن تَصْبرِواْ خَيرْ لَّكُم» را به معنای صبر از زنا در نظر گرفته‌اند (طبری، 1412، ج‏5، ص 17).