این روزها تقریباً در تمام نقاط جهان و حتی ایران، خرید، فروش و اجاره انسان با انگیزه‌های مختلف اتفاق ‌می‌افتد.

سالانه در حدود 600 الی 800 هزار کودک، زن و مرد از طریق مرزهای بین­المللی قاچاق می­شوند. در میان جرائم فرا ملّی قاچاق انسان بیشترین افزایش را داشته است و در سال 2012 دست‌کم 127 کشور را در معرض آسیب قرار داده است. این تجارت پس از قاچاق مواد مخدر و اسلحه سومین جرم سود­آور سازمان‌یافته است و چه‌بسا منفعت مادی حاصل از آن بیش از دو جرم نامبرده دیگر باشد، زیرا یک قاچاقچی می­تواند اسلحه و مواد مخدر را تنها یک‌بار به فروش برساند؛ اما این قربانیان از این قابلیت برخوردار هستند تا به‌دفعات بی­شمار در معرض خریدوفروش قرار گیرند. (نگهی مخلص آبادی، 1391، ص 89).

قاچاق انسان، یکی از پررونق‌ترین معاملات قاچاق به شمار ‌می‌رود که در رتبه اول آن زنان و دختران و در رتبه دوم کودکان را در برمی‌گیرد. هدف از سپردن خود به قاچاقچیان برای عبور غیرقانونی از کشور، بسیار متنوع است؛ از یافتن شغل، فرار از مشکلات موجود در زندگی شخصی و... . بخشی از این قاچاق، مخفیانه است که افراد قاچاق شده در اختیار باندهایی قرار ‌می‌گیرند که برای کار اجباری، فحشا، پورنو گرافی و حتی قطع اعضا تلاش ‌می‌کنند؛ اما تمام قاچاق انسان به‌صورت مخفیانه اتفاق نمی‌افتد. بخشی از این قاچاق با طی تمام‌مسیرهای قانونی و صدور ویزا و عبور از مبادی رسمی کشور انجام ‌می‌شود. دیگر قاچاقچیان انسان خلأهای قانونی را آموخته‌اند و مقاصد گوناگون را در حاشیه خلیج‌فارس و تا حدود اروپا و کشورهای شرقی را پوشش ‌می‌دهند تا نیاز کسانی را پاسخ‌گویند که بیش‌ترین سهم را در غارت هستی آنان داشته‌اند (نوری نیا، 1396، خریدوفروش انسان).