منظور ما از طبیعت، جهان فیزیکی است که از طریق حواس مان با آن ارتباط داریم.قرآن از پدیده های طبیعت به عنوان نشانه های خداوند نام می برد و مطالعه آنها را وسیله شناخت خداوند تلقی می‌کند:
«و من آیاته خلق السموات و الارض و اختلاف السنتکم والوانکم. انَ فی ذ لک لآیات للعالمین »[1]
و از نشانه های اوست آفرینش آسمانها و زمین و اختلاف زبانها و رنگهای شما؛براستی که در این امرنشانه هائی برای عالمان وجود دارد.
قرآن متذکر می شود که انسانها واجد استعداد شناخت هستند و آنها باید این ظرفیت را در حدَ توانائی شان بکار برند :
« والله اخرجکم من بطون امهاتکم لاتعلمون شیئاً و جعل لکم السمع و الابصار و الافئدة لعلکم تشکرون »[2]
خداوند شما را از شکم مادرانتان بیرون آورد، در حالیکه هیچ نمی دانستید ، و برای شما چشم و گوش و دل قرار داد؛ شاید سپاسگزاری کنید.