قرآن مکرراً به امکاناتی که خداوند برای بشر فراهم کرده است اشاره دارد :

       « و لقد مکنَاکم فی الارض و جعلنا لکم فیها معایش  ؛ قلیلا ما تشکرون »[1]  : و ما شما را در زمین مستقر کردیم و برای شما در آن امکانات معیشتی فراهم نمودیم.   [ امَا ] اندکی از شما سپاسگزاری می کنید .

       « وهو الذی سخر لکم البحر لتاکلوا منه لحماً طریاً و تستخرجوا منه حلیه تلبسونها...»[2]: و اوست که دریا را برای شما رام کرد تا از [صید] آن گوشتی تر و تازه بخورید  و از آن زیوری استخراج کنید و بپوشید... .

       خداوند این امکانات را برای بشر فراهم کرده است تا با استفاده از آنها نقش خلیفة اللهی  خود را در زمین ایفا کند. اما ضمناً از بشر خواسته شده که از این امکانات و دانش خود در جهت ایجاد فساد در زمین استفاده نکند :

      « و اذا تولی سعی فی الارض لیفسد فیها و یهلک الحرث و النسل والله لا یحب الفساد »[3] : و چون دست یابد می کوشد که در زمین فساد  بر پا کند و زراعت و دام را نابود کند ، و خداوند فساد را دوست نمی دارد.

       « ... و احسن کما احسن الله الیک و لاتبغ الفساد فی الارض . انَ الله لا یحب المفسدین »[4] :  ... تو نیکی کن همانگونه که خداوند در حق تو نیکی کرده است و در زمین در پی فساد مباش که خداوند مفسدان را دوست نمی دارد.

       یعنی بشر در حالی که از مواهب طبیعت بهره می برد ، نباید از حدود الهی جاوز کند:

      « و السماء رفعها و وضع المیزان ، الا تطغوا فی المیزان. »[5] : آسمان را بر افراشت و ترازو را بر نهاد. پس در ترازو از حد تجاوز نکنید.