لفظ مورد استفاده در قرآن کریم برای ماه، «شهر» است. برای مثال در آیه شریفه « لَيْلَةُ اَلْقَدْرِ خَيْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ»[1] سخن از مدت یک ماه شده است. این لغت در میان فارس زبان ها برای بیان حقوق یا هزینه یک ماه در قالب لغت «شهریه» استفاده می شود. تردیدی نیست که مقصود از این واژه، ماه قمری است. شاهد اول این است که تنها ماه تقویمی که در قرآن بدان اشاره شده، ماه مبارک رمضان است.

     « شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِي أُنْزِلَ فِيهِ الْقُرْآنُ»[2]  : ماه رمضان ماهی است که قرآن در آن نازل شده است.

     شاهد دیگر اینکه در آیه ای می فرماید تعداد ماه ها نزد خداوند، دوازده ماه است که چهار ماه آن از ماه های حرام است. روشن است که ماه های حرام، در سال قمری تعیین می شده و سال های شمسی دارای ماه حرام نیست:

    «إِنَّ عِدَّةَ اَلشُّهُورِ عِنْدَ اَللّهِ اِثْنا عَشَرَ شَهْراً فِي كِتابِ اَللّهِ يَوْمَ خَلَقَ اَلسَّماواتِ وَ اَلْأَرْضَ مِنْها أَرْبَعَةٌ حُرُمٌ ذلِكَ اَلدِّينُ اَلْقَيِّمُ فَلا تَظْلِمُوا فِيهِنَّ أَنْفُسَكُمْ»[3] : یقیناً شماره ماه ها در پیشگاه خدا از روزی که آسمان ها و زمین را آفریده در کتاب [علم] خدا دوازده ماه است؛ از آنها چهار ماهش ماه حرام است؛ این است حساب استوار و پایدار؛ پس در این چهار ماه [با جنگ و فتنه و خونریزی] بر خود ستم روا مدارید.

     شاهد دیگر این است که احکامی از دین که با مدت زمانی بر حسب ماه سر و کار دارد، از نظر فقهای مسلمان به ماه قمری بر می گردد. علامه طباطبایی در تفسیر المیزان می گوید: « سال در عرف قرآن به قمرى حساب مى‏شود كه از ماه‌هاى هلالى تركيب مى‏يابد و در شريعت اسلامى هم همين معتبر است‏.»[4]