آسمان ها محل حضور ذوی العقول است . این امر از آیه : « تُسَبِّحُ لَهُ السَّمَاوَاتُ السَّبْعُ وَالْأَرْضُ وَمَنْ فِیهِنَّ » قابل استفاده است.حرف موصوله «من» برای ذوی العقول بکار می رود . افزون بر آن در این آیه از تسبیح خداوند توسط موجودات در آسمان ها و زمین یاد شده است و چنان که علامه طباطبایی معتقد است از اعلام عدم درک تسبح آنان می توان دریافت که این تسبیح تکوینی و زبان حال نیست و با درک و شعور همراه است[1].
[1] . المیزان ، ج 12 ، ص 108 .