از مجموع دیدگاه هایی که در تحلیل آسمان های هفتگانه ارایه کردیم ، می توان برداشت کرد که سه رویکرد عمده در برخورد با آیات ناظر به آسمان های هفتگانه وجود دارد که عبارتند از :

       1- رویکرد سکوت و توقف ؛ شماری از مفسران و صاحب نظران با تصریح و اشاره بر این نکته تاکید دارند که آموزه های قرآن در باره آسمان های هفتگانه فراتر از دانش و دستاورد های علوم بشری است و بهتر آن است که در این باره سکوت کرده و دانش آن را به اهل آن واگذار کنیم یا منتظر زمانم باشیم تا در سایه تحقیقات بیشتر این اسرار هویدا گردد . بیشترین اشاره این دست از اندیش وران مربوط به آسمان های ششگانه به استثنای آسمان اول یا همان آسمان دنیا است . به این معنا که انسان می تواند تا حدودی به اسرار آسمان دنیا پی برد ، چنان که قرآن برای آن توصیفاتی نظیر زینت گری آن با ستارگان برشمرده که برای آدمیان مشهود است .

       2-شماری از اندیش وران آسمان های هفتگانه قرآن را بر هیات بطلمیوس تطبیق کرده اند ؛ بی آن که توجه داشته باشند که این تطبیق نا روا است . زیرا اولاً : افلاک در هیات بطلمیوس بر عدد نه استوارند ، در حالی که قرآن پیوسته از شمار هفت برای آسمان ها استفاده کرده است . از این رو اندیش وران مسلمان به ناگزیر کرسی و عرش مورد نظر قرآن را به شمار آسمان های هفتگانه افزوده اند . در حالی که هیچگاه قرآن از کرسی و عرش در عداد آسمان ها یاد نکرده است .  ثانیاً : افلاک مورد نظر در هیات بطلمیوسی سراسر مادی و محسوس اند در حالی که احتمال داده می شود که غیر از آسمان دنیا سایر آسمان های هفتگانه غیر مادی باشند و با فرض آن که همه آسمان های هفتگانه مادی باشند ، کرسی و عرش بنا به دیدگاه مشهور مفسران امور غیرمادی به شمار میروند.  بنا براین نمی توان با افزودن آن دو به عدد آسمان های هفتگانه ، میان دیدگاه قرآن در باره آسمان های هفتگانه و هیات بطلمیوس هماهنگی برقرار کرد .

3-شماری از اندیش وران براساس حدس و گمان خود کوشیده اند آسمان های هفتگانه قرآن را با دستاورد های علمی در باره کیهان شناسی تطبیق دهند حال یا با ادعای اشاره داشتن عدد هفت به کثرت ، یا با ادعای تطبیق آسمان های هفتگانه با سیارات منظومه شمسی یا ادعای انطباق آن با طبقه بندی کهکشان ها در فضای بی نهایت هستی مادی .