مفاهیم مدرن کارمند آرمانی ریشه در جنبش های مرکز ارزشیابی دارد که به جنگ جهانی دوم بر می گردد. این مراکز ارزشیابی، برای استخدام و ارتقای شغلی تعاریفی رفتاری از شایستگی خلق کردند و آنرا ابعاد یا متغیر ها نامیدند و سپس جلسات شبیه سازی شده ای را برای آزمودن آمادگی کاندیدا ها راه اندازی کردند. این روش شناسایی اولین بار در اداره خدمات راهبردی ( او.اس.اس، که امروزه به آن سی.آی.ای می گویند) بکارگیری شد و سپس شرکت سیستم بِل (امروزه به آن  AT&T می گویند) از آن استفاده نمود که توانست شیوه ای بهتر و قابل پیش بینی تر برای انتخاب جاسوسان و ناظران ایجاد نماید.[1]

بخاطر اینکه مراکز سنجش و ارزیابی براساس مشاهده حضوری عملکرد افراد در جلسه شبیه سازی تصمیم میگرفتند، ارزیابان ملزم به ثبت رفتارهای بسیار خاص افراد می شد ند تا بتوان سنجش و طبقه بندی قابل قبولی انجام داد. ( برای مثال مهارتهای نمایشی به رفتارهایی مانند تماس چشمی، شیوه ایستادن، بلندی صدا، سازمان و انعطاف دسته بندی می شدند).