مدل های شایستگی ذاتاً پیچیده هستند، زیرا آنها رفتار چند وجهی انسان را در کار منعکس می نمایند. در حالیکه شایستگی های فردی برای جداسازی عوامل متمایز عملکرد تلاش می نمایند، در عمل،آنها همپوشانی و تعامل خواهند داشت. این موجب خلق یک سطح از ابهام می شود که باید انتظار داشت و قبول کرد. شایستگی های فردی از یک نوع نیستند؛ آنها لزوماً نقش ها را در بخش های کوچکتر تشریح می کنند تا یک درک مفیدتر از آنچه برای عملکرد موفقیت آمیز اتخاذ می شود، به دست آید.

زمانی که اولین بار یک مدل شایستگی ارائه شد، کاربران می توانستند در برابر تعریف و دسته بندی به کادرهای مختلف مقاومت نمایند- آنها اعتقاد دارند که بیشتر از یک مجموع از چندین شایستگی را دارند (و آنها اینگونه انجام می دهند!). بنابراین، در هنگام استفاده از یک مدل شایستگی کلی، نگاه نه به تک تک قسمت ها بلکه نگاه به کل و بستری برای همه، ضروری می باشد. اما، درست همانطور که شما نمی توانید یک جمله را بدون تک تک کلمات بنویسید (و معنای جمله بیشتر از پینش کلمات کنار هم است)، شایستگی های مرتبط برای هر نقش خاص باید به صورت یک نگاه کلی، هم افزا و در اشتراک با دیگر شایستگی ها دیده شوند. برای رساندن معنای کامل، مجموعه شایستگی باید در زمینه های نقش و نیز وضعیت کلی پیرامون نقش بیان شود.