رهبران به مهارت تاثیرگذاری از دو رویکرد کاملا متفاوت نزدیک می شوند. رویکردی که بیشتر مورد استفاده قرار می گیرد، شرایطی است که در آن، رهبران بین یک سبک آمرانه به یک سبک مشارکتی، بسته به شرایط در تغییر وضعیت هستند. برای مثال، یک انترن[1] و کارورز جدید به راهنمایی و دستورالعمل های مشخص بیشتری در ابتدای کار نیازمند است ( یعنی همان سبک آمرانه). وقتی مبتدی مهارت و دانش و اعتماد به نفس کافی را بدست آورد، رهبری به تدریج به سبک همکارانه تر و مشارکتی، تغییر جهت خواهد داد. در نهایت رهبری قادر خواهد بود که مسئولیت ها را به اعضای یک تیم ماهر با راهنمایی های وسیع و حداقل نظارت، واگذار نماید.
در شرایط خاص، یک سبک اقتدارگرا ممکن است لازم باشد، مانند آنهایی که شامل نقض تمامیت و یا ایمنی می شوند که در آنها عواقب شدید است. در چنین مواردی،لازم است که رهبران سریعا و قاطعانه عمل کنند تا با موقعیت روبرو شده و آن را اصلاح نمایند. برعکس، در شرایط مشاوره ای خاص، که در خلال آن، دیکته کردن نتایج، کار نادرستی به حساب می آید، رهبران باید مشارکت بیشتری داشته باشند. این رویکرد ممکن است هنگام ارائه پیشنهاد شغلی و یا توصیه های زندگی کاربرد داشته باشد