رویکرد دوم رهبری که ما معتقدیم در تعریف صحیح یک رهبر، آموزنده تر است، منابع قدرتی را شناسایی می کند که به رهبران قدرت می دهد. این منابع قدرت می تواند در یک طیف منظم، از منابع موقعیتی ( اهدایی توسط سازمان) تا منابع شخصی (یک شکل قابل انتقال قدرت اهدایی توسط پیروان به یک فرد) باشد. شکل 1-4 این مفهوم را نشان می دهد[11]. در یک سمت همه منابع قدرت موقعیتی ثابتِ نقش، پاداش (اختیار پرداخت، ارتقاء و غیره) و نظم (اختیار تنبیه) تا منابع یکپارچه قدرت قابل انتقال یکپارچگی (احترام و شهرت از طریق انصاف، درستی و گشودگی)، تخصص و ارتباطات وجود دارد.
چون به همه افراد در یک موقعیت سرپرستی رسمی اختیار پاداش و یا مجازات داده شده، خود نقش تجلی قدرتی است که به سرپرستان اجازه می دهد دیگران را هدایت کنند. این منابع اساسا دارای ماهیت تبادلی هستند. برای مثال، اگر یک کارمند با استانداردها و وظایف شغلی خود را به درستی انجام دهد، جایزه و پاداش آن حفظ شغل اش، دریافت پاداش نقدی، یا دریافت مرخصی تشویقی می باشد.