مهارت های ارتباطی، براستی رهبری برجسته را متمایز می نماید. نه تنها باهوش بودن یا داشتن یک ایده ی خوب، بلکه همچنین جذب حمایت اظرافیان در جلسه از طریق سرایت شور و اشتیاق حاصله از ارتباطات سطح بالاتر، شما را دارای شایستگی برای رهبری نمی کند.همچنین یک فرستنده خوب پیام بودن، به معنای آگاهی کامل از این مسئله است که به عنوان یک مدیر، شما خود پیام هستید. آن چه در ذهن شماست، اینکه چطور خود را ارائه می نمایید، توجه شما به جزئیات و هزاران پیام کلامی و غیر کلامی دیگر به طور مداوم در حال انتقال اند خواه شما متمایل به آن باشید یا نباشید.
لازم به دکر است که پیروان مستقیم ، علاقه مندان و مشتاقان گوش دادن فعال به صحبت های رهبرانشان هستند. یک سخنران عمومی خوش لحن به خاطر در دسترس نبودن، نزدیک نبودن و بی علاقگی کامل به گزارش مربوط به خود نمی تواند به عنوان رهبر در نظر گرفته شود. تصمیمات آگاهانه ای که توسط پیروان متعهد اتخاذ شده اند، خواستار مشارکت و گوش دادن فعال برای تضمین آن می باشد.
بیشتر افراد به دست آوردن مهارت های ارتباطی را تنها تا حدی سخت و مشکل می دانند. حتی مهارت های ارائه که در برخی از نظرسنجی ها توسط عموم مردم به عنوان ترسناکترین گزینه به نظر می رسد، را نیز می توان با تمرین بر آن ها تسلط پیدا کرد. اما به هر حال، تجربه ی ما نشان داده است که این مهارت های ارتباطی ضعیف نیست که اغلب رهبران خوب را منحرف می کند بلکه انگیزه ی اندک آن ها برای برقراری ارتباط دلیل این امر می باشد. و غروری که همراه قدرت است اغلب درک نیاز برای برقراری ارتباط را کاهش می دهد، رهبر منزوی شده و اثربخشی کمتری پیدا می کند. رهبری خوب نیازمند برقراری ارتباط مداوم می باشد به ویژه افرادی که در راس یک سازمان قراردارند می بایستی از این ترس رایج درمورد صحبت صادقانه در عین قدرت، آگاه باشند. آن ها باید سخت کار کنند تا در تماس و در دسترس باشند.