در اینجا یک مفهوم اضافی و نسبی در کار است ، یعنی وقتی دو، شیء را با
یکدیگر مقایسه می کنند و می بینند که یکی در زمان بعدتر پیدا شده است و یکی
در زمانهای قبل بوده است این را نسبت به آن می گویند : «قدیم» و آن را
نسبت به این می گویند: «تازه» یا «جدید» در صورتی که گاهی همین قدیم را باز
نسبت به یک قدیمتر «تازه» یا «حادث» یا «جدید» می نامند و آن قدیمتر را
«قدیم » می گویند.
بنابراین همیشه در عرف وقتی سخن از تازه و کهنه یا
جدید و قدیم به میان می اید مقصود یک مفهوم نسبی و اضافی است، یعنی این
چیزی که عمر بیشتری از او می گذارد وجودش از زمان جلوتری شروع می شود و
اینکه عمر کمتری از او می گذرد وجودش از زمان بعد شروع می شود و ....