در قرآن مکتوب، از همان آغاز که قرآن به کتابت در آمده است، در اول هر سوره ای به استثنای (سوره ی برائت) بسم الله الرحمن الرحیم است، یعنی هر سوره با بسم الله الرحمن الرحیم اغاز می شود. ولی دیر زمانی است که بین شیعه و سنی بر سر این که آیا این آیه جزء هر سوره است یا نه؟ اختلاف عظیمی وجود دارد.

اهل تسنن متاسفانه آن را جزء هیچ سوره ای نمی دانند و شروع هر سوره را با بسم الله الرحمن الرحیم، از قبیل شروع هر کار دیگر با بسم الله الرحمن الرحیم می شمارند که بسم الله الرحمن الرحیم جزء آن کار نیست. بلکه در عمل گاهی سوره ها را بدون بسم الله الرحمن الرحیم آغاز می کنند. در نماز، سوره ی حمد و یا هر سوره ای را که احیانا بخواهند بعد از سوره ی حمد بخوانند، بدون بسم الله الرحمن الرحیم می خوانند.

اما شیعه، به پیروی از ائمه ی اطهار (علیهم السلام) به شدت با این مسئله مخالفت دارند، تا آنجا که ائمه ی اطهار (علیهم السلام) فرموده اند: خدا بکشد کسانی را که (از روی جهالت و حماقت) بزرگترین آیه از آیات قرآن کریم را از قرآن کریم حذف کرده اند.

اگر بسم الله الرحمن الرحیم را از اول سوره ها برداریم دیگر این آیه را ما در قرآن نداریم، جز در سوره نمل، که آن هم در ضمن نقل قولی است که قرآن از ملکه ی سبا می کند، که هنگامی که نامه ی حضرت سلیمان را قرائت کرد، گفت: انه من سلیمان و انه بسم الله الرحمن الرحیم. این نامه از حضرت سلیمان است و این گونه آغاز می گردد: بسم الله الرحمن الرحیم. ...