عبدالعظیم از مشاهیر سادات حسنی، در سدة دوم و
سوم ه.ق می زیسته و و نسبش به امام حسن مجتبی (ع) می رسد. در نزد بسیاری
از مردم و برخی از دانشمندان به شاه عبدالعظیم شناخته می شود. وی با اینکه
خود از حسنیان است در دعوای خلافت ظاهری هیچگاه با آنان همسوئی نکرد و
امامت پسر عموهای حسینی خود را خالصانه پذیرفت و در نتیجه خشم خلیفگان و
کارگزارانشان را علیه خود بر انگیخت. برای در امان ماندن از نقشه های
دستگاه خلافت ناگزیر پنهانی می زیسته و شهر به شهر می گشته تا سرانجام به
شهر ری فرود آمد و با شیعیان آن دیار پنهانی تماس برقرار کرد. عبدالعظیم در
شهر ری درگذشت و همانجا به خاک سپرده شد. برخی از پژوهشگران برآنند که وی
را در همانجا زنده بگور کرده اند. باورهای راستین مذهبی، دانش، روشن بینی و
بویژه موضع عدالتخواهانه اش در برابر خلیفگان، از او شخصیتی نامدار پدید
آورد که همواره توجه دانشمندان، مبارزان و ایرانیان را به خود جلب نموده
است. در این نوشتار برآنیم که گوشه هائی از زندگی این مرد سرفراز ایران
اسلامی را فرا روی پژوهندگان قرار دهیم.