فریدالدّین ابوحامد محمّد عطّار نیشابوری یکی از عارفان و همچنین یکی از
شاعران بلندنام ادبیّات فارسی در اواخر سدهٔ ششم و اوایل سدهٔ هفتم است.
او در سال 513 هجری مطابق با 1119 میلادی در نیشابور کنونی زاده‌شد. نام او
«محمّد»، لقبش «فرید الدّین» و کنیه‌اش «ابوحامد» بود و در شعرهایش بیشتر
عطّار و گاهی نیز فرید تخلص کرده‌است. نام پدر عطّار ابراهیم (با کنیهٔ
ابوبکر) و نام مادرش رابعه بود. او که داروسازی و عرفان را از شیخ
مجدالدّین بغدادی فرا گرفته‌بود، به شغل عطاری و درمان بیماران می‌پرداخت.
درباره به پشت پازدن عطار به اموال دنیوی و راه زهد، گوشه گیری و تقوی را
پیش گرفتن وی حکایات زیادی گفته شده‌است. ولی چیزی که معلوم است این است که
عطار پس از این قضیه مرید شیخ رکن الدین اکاف نیشابوری می‌گردد و تا پایان
عمر (حدود 70 سال) با بسیاری از عارفان زمان خویش هم‌صحبت گشته و به
گردآوری حکایات صوفیه و اهل سلوک پرداخته‌است. و بنا بر روایتی وی بیش از
180 اثر مختلف به جای گذاشته که حدود 40 عدد از آنان به شعر و مابقی نثر
است. عطار در سال 618 یا 619 و یا 626 در حملهٔ مغولان، به شهادت رسید. وی
یکی از پرکارترین شاعران ایرانی به شمار می رود و بنا به نظر عارفان در
زمینه عرفانی از مرتبه‌ای بالا برخوردار بوده‌است؛ چنانکه مولوی درباره او
می‌فرماید: هفت شهر عشق راعطار گشت ماهنوز اندر خم یک کوچه‌ایم