تغییرات جامعه در طول دهه های اخیر، در کنار تحولات معیارهای اقتصادی و دشواری های تامین معاش باعث شد که دختران و زنانی که پیش از این تنها به ازدواج و خانه داری و فرزند آوری می اندیشیدند، پس از اتمام تحصیل با توجه به تخصص یا تحصیلاتشان در مشاغلی حضور پیدا کنند که در عین حفظ استقلال مالی، کمک خرجی هم برای زندگی به حساب می آمد. این تحول در سالهای اخیر باعث شد که ما به ناگاه با ورود سیلی از دختران و زنان به محیط های شغلی روبرو شویم و این روزها پا به هر اداره و شرکتی که می گذاریم تعداد چشم گیری از خانم ها را می بینیم که تصدی جایگاه مختلف شغلی را بر عهده گرفته اند. حضور گسترده خانم در محیط های کاری در طول یک دهه اخیر در کنار پیامدهای مثبتی که در رشد اجتماعی و شخصیتی خانم ها داشت، مشکلاتی را هم برای خانم ها و بنیان خانواده به ارمغان آورد که یکی از مهم ترین این مشکلات زمانی به ظهور می رسید که خانم شاغل تصمیم به ازدواج و پس از آن فرزند آوری می گرفت. این روزها متاسفانه بارداری برای زنان شاغل اتفاق پراسترسی است، ترس از دست دادن شغل به دلیل مرخصی های پیش و پس از زایمان و عدم توجه کارفرماها به وضعیت زنان باردار و مادران از مسائلی است که ذهن و و روح زنان شاغل را به خود مشغول می دارد.

 این که زنان به چه زحمتی روزهای بارداری را در محیط های استرس زای شغلی می گذرانند و این استرس چقدر می تواند در روحیه جنینشان تاثیر گذار باشد، بماند اما پس از زایمان حضور کودک، مادر شاغل را با حجم گسترده تری از مشکلات روبرو می کند که گاه امنیت روانی مادر را با خطر روبرو می سازد. در محیط های شغلی کشور ما؛ غالبا تنها چیزی که در ذهن مدیران جایگاهی ندارد، مشکلاتی است که مادران شاغل در نگه داری کودکانشان با آن درگیر هستند و انگاری که برخی از مدیران فقط به افزایش بازدهی و سود مالی موسسه خود می اندیشند و در این میان برایشان اهمیتی ندارد که مادران شاغل با چه دغدغه هایی دست به گریبان هستند. در این میان  اگر کارفرماها و مدیران کمی عمیق تر به این مسئله بیندشند، متوجه می شوند که اگر کارکنان خانمی که فرزند دارند، از بابت نگهداری فرزندانشان نگرانی نداشته باشند ، مطمئنا با فراغ بیشتری به انجام وظایف روزانه شغلی می پردازند و به طبع بازدهی بهتر و مطلوب تری هم خواهند داشت. در چنین شرایطی موسسات، ادارات و شرکت های بزرگی که تعداد بالایی کارمند خانم دارند که مطمئنا درصد قابل توجهی از آنها هم دارای فرزند خردسال هستند، می توانند با تعبیه اتاقی در ساختمان اداره و استخدام یک پرستار، از فرزندان خانم های شاغل در ساعات کار روزانه نگهداری کنند. اتفاقی که شاید هزینه چندانی هم برای کارفرما و مدیران ادارات در پی نداشته باشد ولی ره آوردهای گسترده ای در زندگی شغلی و خانوادگی زنان دارای فرزند شاغل در آن محیط کار در پی خواهد داشت. اما از آنجایی که ما یاد گرفته ایم افق دیدمان را با فاصله بینی مان هماهنگ کنیم، غالب مدیران مشاغل و ادارات مختلف بدون توجه به مشکلاتی که زنان دارای فرزند شاغل با آن دست و پنجه نرم می کنند، تنها به فکر سود و زیان مالی خود هستند و معمولا توجه به نیازهای روحی و خانوادگی کارمندان به فراموشی سپرده می شود.

 در این بین دولت و مجلس با وضع و انجام قوانین جدید می توانند کارفرمایان و مدیران و روسای ادارات و موسسات و شرکت ها را متعهد تعبیه اماکنی در محیط های کاری کنند تا زنان شاغل بتوانند کودکانشان را به محیط های کاری آورده و دیگر نگران تنها بودن کودکان و برآورده کردن نیازهایشان نباشند. با توجه به گسترش حضور بانوان در محیط های شغلی و اجتماعی مطمئنا این مشکل در سالهای آینده  ابعاد تازه ای به خود خواهد گرفت. با در نظر گرفتن این موارد، نهادهای مسئول در کنار رسانه ها می توانند چاره ای برای مشکل این حجم از مادران و کودکانی بیندیشند که به واسطه شاغل بودن مادر از هم دور مانده اند. از سوی دیگر رسانه ها به خصوص رسانه ملی هم می توانند با تولید و پخش برنامه هایی با محوریت مشکلات زنان شاغل دارای فرزند در محیط های کار و ارائه راهکاری مناسب برای نگهداری کودکان در مهد کودک هایی واقع در محیط های کار، مدیران را به سمت این راهکار جدید رهنمون کنند.